Tajemnica kwiatu paproci

"Zakwita raz, tylko raz, biały kwiat. 

Przez jedną noc pachnie tak, ach! 

Przez taką noc Królowa Jednej Nocy ogląda świat. 

A swiatło dnia zdmuchuje kwiatu płomień na wiele lat. 

Zapala się tylko na pare chwil, 

Gdy cały świat wokół śpi, ach! 

A pachnie tak jak piołun i wanilia - kwiat, biały kwiat. 

Przez taka noc Królowa Jednej Nocy ogląda świat. "

Wiecie o jaki biały kwiat chodzi?  Oczywiście o kwiat paproci... W legendach i w baśniach zawsze pojawia się informacja, że ujawnia się on tylko i wyłącznie w Noc Świętojańską i wtedy też dziewczyny puszczają na wodę wianki itd. Dlatego w czerwcu w ramach Projektu 12 sekretów pojawiła się do odkrycia właśnie tajemnica wianków i paproci.

Z tego co wiem od kilku lat u mnie w miasteczku nad zalewem 24 czerwca urządzane są "obchody" Nocy Świętojańskiej. Ja wprawdzie nigdy w tym nie uczestniczyłam ale miałam plan, że wyjątkowo wybiorę się z Dusią... tylko zapomniałam, że wtedy to będziemy na wyjeździe. W związku z tym musiałam kombinować co by jakoś owy sekret inaczej rozgryźć. Myślałam o tym by lekko nagiąć tradycję i poprostu innego dnia iść na spacer, zrobić wianki a potem nad naszym stawem wysłać je w mały rejs i odpalić ognisko ale brakowało albo pogody albo czasu albo chęci. Czerwiec zleciał i tajemnica przepadała... Jednak tak mnie korciła, taki jakiś magiczny, zabobonny klimat wokół siebie miała, że nie darowałam... Wprawdzie wianki już sobie odpuściłam ale odkopałam starą kartonówkę z bajką o Kwiecie paproci. 

Oczywiście na wstępie przeczytałyśmy opowiastkę. Była ona o Chłopcu który pochodził z biednej rodziny i po cichu pragnął lepszego życia. W Noc Świętojańską wybrał się do lasu i wśród liści paproci dostrzegł błyszczący kwiat, który spełnił Jego marzenie. Od tego momentu był bogaty i mieszkał w pięknym pałacu... Jednak nie mógł swym szczęściem podzielić się z nikim dlatego nie widywał swojej ukochanej rodziny. Tęsknota jednak w końcu wygrała i dnia pewnego wybrał się do wioski... Gdy spotkał swą młodszą siostrę podarował jej pierścionek i czar prysł... 

Po skończonej, krótkiej lekturze Dusia stwierdziła, że chyba wolałaby być biedna i mieć mniej zabawek niż nie widzieć mamusi ;). Ja za to poszperałam trochę w necie i okazało się, że to nie jedyna wersja baśni o kwiecie paproci. Znalazłam jeszcze dwie KLIK i KLIK i z nimi również zapoznałyśmy się.


Natomiast po południu zaplanowaną miałyśmy akurat wizytę w lesie w celu sprawdzenia czy rosną jagódki więc przy okazji pojawiła się fajna okazja by pobawić się w szukanie kwiatu... Niestety tym razem był to kompletnie nieudany i krótki spacer. Po pierwsze, owoców praktycznie nie było i nazbierałyśmy raptem garstkę. Po drugie... Dusię pogryzła czerwona mrówka więc z płaczem na pół lasu szybko  musiałyśmy się z niego ewakuować.
Lekko zawiedzione obrotem sytuacji wracałyśmy przez nasz mały tzw wąwóz a tam jak się okazało rośnie dużo paprotek. Zatrzymałyśmy się więc na chwile aby sprawdzić czy tylko faktycznie w Noc Świętojańską można znaleźć ten magiczny, biały kwiat.

... Ku naszemu zaskoczeniu odnalazłyśmy go...

... nie błyszczał wprawdzie na złoto jak w książeczce ale spełnił życzenie Dusi aby następnego dnia była ładniejsza pogoda i mogła popluskać się w basenie ;).

Gdy dotarłyśmy do domu postanowiłyśmy stworzyć jeszcze małą pracę plastyczną.
Tym razem już z domowej paprotki urwałam 3 małe gałązeczki które malowałyśmy farbami i odbijałyśmy na kartce a na końcu również i je dokleiłyśmy...

Gdy paprotkowe tło było gotowe Dusia domalowała jeszcze kwiat w swoim ulubionym kolorze czyli fioletowym :)

A żeby było jeszcze bardziej magicznie i klimatycznie dodałyśmy też odrobinę złotego brokatu.

I tak powstał obrazek podsumowujący nasze odkrywanie tajemnicy kwiatu paproci :D